Gardenroute, monstergrote spinnen en poepballen

Lieve allemaal,
Vandaag drong eindelijk tot mij door dat ik hier al dik drie maanden zit. In mijn vorige blog van 7 maart schreef ik dat de tijd zo snel ging, ik zat er al een maand! Betekend dus, dat ik al dik twee maanden berichtjes krijg in de trant van: “Suzanna, waar blijft die nieuwe blog post nou?”

Komt ie dan, he.

De Garden route. Eind maart zijn we in het paasweekend met z’n tienen een heel weekend weg geweest. We hebben een groot gedeelte van de Garden route gereden, een route tussen Kaapstad en Port Elisabeth. Voor de gelegenheid hadden we twee grote bussen en drie villa’s gehuurd en kon het grote avontuur beginnen.

Donderdagmiddag reden we dan met een wagen volgeladen naar George, waar we een terecht kwamen op een grote boerderij. Alle overnachtingen hadden we geboekt via Airbnb, dus het was altijd even spannend waar we terecht kwamen. Met een nachtelijke duik in het zwembad en een nachtje op het afrikaanse platte land was het de volgende ochtend tijd om te vertrekken naar Bloukrans bridge, waar we zouden gaan bungeejumpen. Ik zal eerlijk toegeven, ik was wel een beetje zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat ik mijn pannekoeken bij het ontbijt niet helemaal opgegeten heb. Ik vond alles prima, zolang ik maar niet als eerste hoefde. Eerst werd iedereens gewicht opgemeten en kreeg je een prachtig mooi tuigje aan. Dat moest je dan vasthouden als je 216 meter naar beneden sprong, het zal vast. Nadat we de weg onder de brug over een ijzeren traliewerk hadden afgelegd raad je het natuurlijk al: ik mocht als eerste. Sta je dan met je grote mond. Je benen worden vastgebonden, je wordt vastgeklikt en dan moet je je voeten op de rand zetten. Ik heb de meneer in kwestie die mij deze opdracht gaf even verbouwereerd aangekeken, mijn voeten op de rand? WAT? En voor dat je het weet mag je nog even naar de camera zwaaien en is het 3, 2, 1, BUNGEEEE! En dan moet je springen. Wat is dat gaaf zeg, het regende (ja, het regent ook af en toe in Zuid Afrika) en dan suis je naar beneden tussen de prachtige natuur en de regendruppels. Geweldig! Ik had het zelf veel enger verwacht, ik ben doodsbenauwd voor attracties als de vrij val in Slagharen maar dat valt in niks te vergelijken met bungeejumpen. Ik had helemaal het ‘enge-val-gevoel’ niet, dus toen ik na 3 minuutjes een knalrode kop ontwikkelen en ondersteboven bungelen weer naar boven getakeld was was er eigenlijk 1 ding wat in mijn hoofd rondspookte: IK WIL NOG EEN KEER.

Na de bungeejump zijn we naar Port Elisabeth gereden waar onze tweede villa op ons stond te wachten, een gerenoveerde schuur met tien bedden in een ruimte plus een pooltafel. Prima! Hier zouden we twee nachten slapen, want op zaterdag gingen we naar Addo Elephant park. Dit is een groot national park waar we een tour hadden geboekt op zo’n echte safari wagen, die je ook altijd op de televisie ziet. Met een gids reden we het park in en hebben we zebra’s, een olifant, antilopes, kudu’s, bosbokken en everzwijnen gezien (hakuna matata). Maar toen de gids zo hard op de rem trapte dat ik bijna twee bankjes voor mij eindigde, hoopten we toch wel echt dat hij een leeuw had gespot. Viel tegen, hij had een mestkever gezien. Die mestkever was onderdeel van Addo elephants eigen big five. Hij was wel zo groot als je handpalm en zo vertelde hij, je mocht er niet overheen rijden met je auto. Ze liepen namelijk gewoon over de weg met hun poepballen.

Dus toen we daarna in onze eigen bussen het park in gingen, was het zigzaggen tussen de mestkevers. Dat was bijzonder autorijden, moet ik je vertellen. Ik focusde mij als bestuurder op de kuilen in de gravel wegen en de mestkevers en de rest van de auto was op zoek naar olifanten, bijzondere herten en andere dieren. Met muziek van de Lion King (circle of life, hakuna matata en in the jungle) in de safari modus! Ons rondrijden werd beloond, we hebben een hele kudde olifanten van een heuvel af zien lopen met zelfs een kleintje ertussen en heel veel dieren gezien! Van de big five kan ik de olifant, buffel en leeuw afstrepen! Want ja, van de zes leeuwen in het park hebben wij er 4 gezien! Heel erg gaaf!

De volgende dag hadden we ’s ochtends een waar paasontbijt met z’n tienen en zijn we naar Jeffrey’s bay geweest, surf walhalla van Zuid Afrika. Hier was het zee water lekker warm (in tegenstelling tot het water in omstreken Kaapstad) en hebben we even op het strand gelegen. Daarna was het al gauw tijd om door te rijden naar onze overnachtingsplek in Plettenberg. Hier hadden we een huis gehuurd midden in een game reserve. Dat is een stuk land van particulieren waar ze dieren houden. Een soort kinderboerderij voor grote mensen dus eigenlijk. De naam van het park was Giraffe view en toen we door de hekken kwamen rijden stonden voor ons huisje een stuk of zes giraffe’s rustig te eten en te drinken. Dan denk je dat je alles gezien hebt, gebeurd dat. Op dat moment was het voor mij ook even lastig om mijn enthousiasme in toom te houden, op een van de filmpjes kan je mij lichtelijk horen schreeuwen “KIJK DAN, DAAR STAAN GIRAFFES! GIRAFFES! GIRAFFES!”. Tsja.

Ons huisje stond voor een groot grasveld waarop we vanuit de woonkamer zicht op hadden. Hier stonden rustig zebra’s, buffels en kudu’s te grazen. In een hangmatje dat voor het huis stond heb ik dan ook heel veel tijd doorgebracht. Ook hier hadden we een game drive op de dikke 4x4 toyota van de eigenaar, die ons heeft rondgeleid door het hele park en ons heel erg veel verteld heeft over zijn dieren en Zuid Afrika. Wisten jullie bijvoorbeeld dat op het moment dat giraffes van de bomen eten, deze bomen uit beveiliging hun bladeren heel erg zuur maken? Ook sturen ze via stofjes waarschuwingen naar bomen in de buurt, dus die worden ook zuur waardoor de giraffe’s nooit lang van dezelfde boom kunnen eten. Interessant he? Weer wat geleerd vandaag.

Na een nachtje tussen de giraffes en onder de mooiste sterrenhemel ooit was het weer tijd om helaas naar huis te rijden. Ohja! We hebben ook nog een leuke gast op onze mooie bus gehad. Na een supermarkt bezoek laat in de avond was ik rustig weer in de auto gaan zitten, we hadden van die mooie schuifdeuren en omdat het vrij warm was had ik deze open laten staan. Niks aan het handje, totdat mijn huisgenootje keihard begon te gillen. Echt, doodsangst. Mijn eerste reactie was natuurlijk om te lachen, maar toen mijn andere mannelijke huisgenoot ook een blik van doodsangst op zijn gezicht kreeg en begon te wijzen naar iets boven mijn hoofd op te auto werd ik toch nieuwsgierig. Dus ik dacht, ik stap uit de auto om het even van dichtbij te bekijken. Terwijl ik hier aanstalten voor aan het maken was begon iedereen heel hard te schreeuwen en te gillen, ik wist toen niet hoe snel ik de auto uit moest komen via de andere kant. Terwijl iedereen aan het gillen was (en de plaatselijke bevolking al nieuwsgierig een kijkje kwam nemen) zag ik in eerste instantie niks op de auto. Ik had toch wel echt een dikke baviaan verwacht, op z’n minst. Maar, het was veel erger. Op de auto zat een spin ter grootte van je hand, bruin, vies, harig, groot, BAH. Zelfs de mannelijke helden in onze groep scheten in hun broek, wat wel weer hilarisch film materiaal heeft opgeleverd. Mijn Franse huisgenoot bleef maar schreeuwen vanaf een afstand: “KILL THAT SHIT!” Hilarisch, achteraf. De spin is afgemaakt en het was voor ons weer even duidelijk: we zijn toch echt in Afrika.

Maar de Garden route is alweer even geleden en in de tussentijd heb ik weer heel veel leuke dingen gedaan. Ik ben de tafelberg op geweest, ben naar Ajax Cape Town geweest in het WK stadion in Kaapstad (daar waar we van Uruguay wonnen), we hebben heel veel feestjes gevierd (waaronder een heus kingsnight feestje bij ons thuis), we zijn wezen waterskiën, ik ben naar een Michelin sterren restaurant geweest, twee keer high tea gehad bij het Mount Nelson hotel, Lions Head beklommen, een hike gedaan naar the Elephants eye cave, een bootfeestje gehad, en zo kan ik nog wel even door gaan.

Ik heb het best druk hier.

Vorige week maandag heb ik ook iets leuks gedaan. We zijn wezen shark cage diven. Ja, met echte haaien. Van die grote, met enge tanden. We hebben dit gedaan in Gansbaai, twee uurtjes van Kaapstad. Met zo’n twintig man vertrokken we op een boot naar een punt waar volgens de schipper, heel veel haaien zitten. Het water was super helder en het was mooi weer, alleen zaten we natuurlijk wel op zee. Met dode visjes werden de haaien gelokt en na een halfuurtje was er dan toch echt een, een enorme witte haai. Ik denk dat we wel haaien hebben gezien van ruim 4 meter! Gigantisch! Die zwemmen dan gewoon om de boot heen, heel bizar.

Omdat ik hier op het zuidelijk halfrond zit wordt het hier nu winter. Dat is wel balen, want ik had nog wel een paar weken 30 graden volgehouden. Winter in Kaapstad betekend eigenlijk dat het weer hier elk moment kan omslaan. Het kan 26 graden zijn en drie minuten later keihard spoelen. Ook wordt de wind steeds kouder, dus zitten we ondanks dat het nog 22 graden is te rillen in huis. We hebben geen centrale verwarming namelijk, dus we moeten het doen met heel veel dekens en dikke sokken.

Zoals ik in het begin ook al zei, de tijd vliegt voorbij. Over twee weekjes komt de familie Spinder naar Kaapstad en ben ik een weekje vrij van stage, woehoe! Daar heb ik enorm veel zin in. Dan is het alweer eind mei en is het nog maar een maandje voordat Rowan komt! Het is dus nu even zorgen dat ik al mijn schoolopdrachten afmaak, dus daar ben ik nu druk mee bezig. Ook wel fijn dat ik eindelijk iets te doen heb op stage, want de tijd gaat zo langzaam als je je verveeld. Nog 6 weken!

Heel veel liefs,
Suzanna